“Ik moet dat gewoon even anders gaan doen.”
Ze zegt het zo tussen neus en lippen door. Terloops. Als zijnde een kleinigheid. Ze wuift het idee van dieper ingaan op wat er gebeurt in deze situatie weg met de opmerking dat het haar zo vaak gebeurt en ze wel weet dat ze dat ‘gewoon’ en ‘even’ anders ‘moet’ doen.
Maar als dat gewoon even zo makkelijk was, had ze het dan niet al gedaan?
Het is een opmerking die ik vaker hoor in mijn praktijk. Men loopt tegen dingen aan, patronen die vaak al sinds jaar en dag bestaan, maar doet de frustratie hierover vaak af met de woorden: “Ik moet gewoon…”.
Om een voorbeeld te noemen; je bent al jaren in gevecht met je eigen perfectionisme. Goed is niet goed genoeg. Perfect is het minste waar je genoegen mee neemt. Alle ballen tegelijkertijd hoog houden is je niet vreemd. Voor anderen ben jij een soort superman/woman met hoe jij rennend en vliegend door de dagen gaat, maar telkens ervaar je dat je afgebrand bent na een project, waarin je alles en meer hebt gegeven en houd je er alsnog een gevoel van ‘niet goed genoeg’ aan over.
“Ik weet wel dat ik het mezelf heel moeilijk maak met al die eisen die ik aan mezelf stel. Ik krijg er gewoon buikpijn van. Ik moet dat gewoon even loslaten en niet zo streng zijn voor mezelf.”
Soms antwoord ik dan met: “Aha! Hartstikke goed. Zeg, als jij dat dan ‘gewoon even’ gaat doen nu, dan ga ik de rest van deze 1,5 uur lekker door het bos wandelen en dan zijn we daarna wel klaar samen met dit traject hé?” Met een kleine knipoog (want ook dat moet kunnen) houd ik de ander een spiegel voor, want nu gebeurt er precies dat wat er altijd gebeurt: jezelf streng aanpakken, je ‘moet’, zonder enige empathie voor het stuk in jou dat een kwetsing ervaart en daarom dit gedrag laat zien.
“Je hebt gelijk, ik weet ook dat ik dit mezelf aan doe en dat het niet helpt. Maar ik weet niet hoe het anders moet.”
Als een patroon al zo lang in ons systeem zit dan gaat dat er niet 1-2-3 meer uit. Dan klopt het ook dat we niet meer weten hoe we het anders moeten aanpakken, want dit is wat we gewend zijn om te doen. Het kan wel, het kan zeker, maar niet zo makkelijk als we zouden willen. En het vraagt om een tegenovergestelde aanpak dan we meestal gewend zijn. Niet met druk en streng zijn voor onszelf, vanuit de gedachte dat we zwak zijn en meer discipline nodig hebben, maar met mildheid voor het stuk wat dit blokkeert vanuit een gekwetstheid. Bijvoorbeeld: als jij al je hele leven je mening voor je houdt, om zo confrontaties te voorkomen, dan kun je je ook afvragen: waar komt je verlangen naar harmonie vandaan? Zolang de vraag waar deze beweging vandaan komt maar zonder oordeel en met liefde gesteld wordt.
“Ik wil zo graag dat het anders wordt. Ik wil zo graag liever voor mezelf kunnen zijn”
“En wat doen die woorden met de pijn in je buik?”
“Die wordt zachter. Die plek wil dat ook.”
Dan komen er tranen en een diepe zucht. Dan begint het proces van erkennen, verzachten, veranderen. En vooral ook het besef dat het ‘gewoon’ ‘even’ ‘anders’, gewoon nog even wat meer tijd, liefde en aandacht nodig heeft voor het vanzelf anders wordt.
Loop jij ook tegen patronen aan die je niet (meer) helpen? Kun je verstandelijk bedenken dat bepaald gedrag niet goed voor je is, maar stap je toch telkens in hetzelfde patroon? Plan dan een gratis intakegesprek in om te ontdekken wat lichaamsgerichte coaching voor jou kan betekenen.
(dit verhaal is niet een letterlijke weergave van een gesprek met een coachie, maar geïnspireerd op meerdere verhalen)
Comentarios